โจทก์อุทธรณ์ขอให้งดเบี้ยปรับอ้างว่า โจทก์ยื่นแบบแสดงรายการภาษีมูลค่าเพิ่ม (ภ.พ.30) ในเดือนภาษีพิพาทด้วยความเข้าใจผิดในข้อกฎหมายโดยสุจริต ไม่มีเจตนาหลีกเลี่ยงภาษี ประกอบกับจำเลยเป็นต้นเหตุทำให้โจทก์เข้าใจผิด เพราะจำเลยเคยคืนภาษีแก่บริษัทที่อยู่ในกลุ่มเรือเดินทะเลเดียวกับโจทก์ทั้งโจทก์ได้ให้ความร่วมมือแก่จำเลยเสมอมา และจำเลยก็ยังไม่ได้รับความเสียหายเนื่องจากโจทก์ยังไม่ได้รับคืนภาษีนั้น อุทธรณ์ของโจทก์เป็นการโต้แย้งดุลพินิจของศาลภาษีอากรกลาง ในการวินิจฉัยว่ามีเหตุอันควรงดหรือลดเบี้ยปรับให้แก่โจทก์หรือไม่ เพียงใด จึงเป็นการอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง เมื่อคดีนี้จำเลยมีหนังสือแจ้งการประเมินภาษีมูลค่าเพิ่มแก่โจทก์สำหรับแต่ละเดือนภาษีพิพาทรวม 8 ฉบับ การพิจารณาทุนทรัพย์ที่พิพาทจึงต้องพิจารณาตามหนังสือแจ้งการประเมินภาษีมูลค่าเพิ่มที่ประเมินในแต่ละเดือนภาษี ถือว่าแต่ละเดือนภาษีพิพาทเป็นแต่ละข้อหาแยกออกจากกันได้ เมื่อแต่ละเดือนภาษีพิพาท มีทุนทรัพย์ที่พิพาท ไม่เกิน 50,000.- บาท จึงต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงตามมาตรา 25 แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลภาษีอากรและวิธีพิจารณาคดีภาษีอากร พ.ศ. 2528 ศาลฎีกาแผนกคดีภาษีอากรไม่รับวินิจฉัยอุทธรณ์ของโจทก์