กรมสรรพากร

โจทก์ได้กรรมสิทธิ์ที่ดินพร้อมสิ่งปลูกสร้างมาเมื่อวันที่ 26 กรกฎาคม 2531 และขายไป เมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2536 จึงเป็นการขายอสังหาริมทรัพย์ที่ได้กระทำภายใน 5 ปี นับแต่วันที่ได้กรรมสิทธิ์ เข้าหลักเกณฑ์ตามมาตรา 3 (6) ของพระราชกฤษฎีกาออกตามความในประมวลรัษฎากร ว่าด้วยการขายอสังหาริมทรัพย์ที่เป็นทางค้าหรือหากำไร (ฉบับที่ 244) พ.ศ. 2534 ต้องเสียภาษีธุรกิจเฉพาะ แม้ต่อมาพระราชกฤษฎีกาฉบับนี้จะถูกยกเลิกโดยพระราชกฤษฎีกาออกตามความในประมวลรัษฎากร ว่าด้วยการขายอสังหาริมทรัพย์เป็นการค้าหรือหากำไร (ฉบับที่ 342) พ.ศ. 2541 ก็ไม่มีผลทำให้การขายอสังหาริมทรัพย์ที่ต้อง เสียภาษีธุรกิจเฉพาะตามหลักเกณฑ์ วิธีการ และเงื่อนไขที่กำหนดไว้ในพระราชกฤษฎีกาฉบับเดิมกลายเป็นคนไม่ ต้องเสียภาษีไปได้ เพราะไม่มีกฎหมายบัญญัติว่าการขายอสังหาริมทรัพย์ที่เข้าหลักเกณฑ์ วิธีการ และเงื่อนไขที่กำหนดไว้ในพระราชกฤษฎีกาฉบับเดิมในขณะที่พระราชกฤษฎีกาฉบับเดิมมีผลใช้บังคับไม่ต้องเสียภาษีธุรกิจเฉพาะอีกต่อไป ดังนั้น การที่เจ้าพนักงานประเมินประเมินเรียกเก็บ ภาษีธุรกิจเฉพาะจากโจทก์โดยอาศัยหลักเกณฑ์ วิธีการ และเงื่อนไขที่กำหนดไว้ในพระราชกฤษฎีกาฉบับเดิม จึงเป็นการประเมินโดยชอบด้วยกฎหมาย.