กรมสรรพากร

แม้ใบกำกับภาษีทั้งสองฉบับจะปรากฏชื่อ ห้างฯ จ. มีสถานที่ตั้ง และหมายเลขประจำตัว ผู้เสียภาษี ทั้งสถานที่ตั้งตามที่ระบุไว้ในใบกำกับภาษีตรงกับที่ปรากฏในรายการจดทะเบียน แต่นาย ช. เบิกความว่า นาย ร. ซึ่งเป็นพนักงานโจทก์เป็นผู้นำวัสดุก่อสร้างจากผู้ขายมาส่งมอบให้พยาน ทั้งข้อความในใบสำคัญจ่ายทั้งสองฉบับมีข้อความว่า “ ข้าพเจ้านาย ร. ได้รับเงินตามสำเนาใบเสร็จรับเงินของห้างฯ จ. ไว้เรียบร้อยแล้ว ” ไม่ได้ความชัดว่าใบกำกับภาษีฉบับพิพาทดังกล่าวเป็นใบกำกับภาษีที่ห้างฯ จ. ออกให้โจทก์จริง อีกทั้งในชั้นตรวจสอบภาษี โจทก์ไม่สามารถนำนาย ร. หรือหุ้นส่วนของห้างฯ จ. มาให้การยืนยันหรือเบิกความต่อศาลได้ เมื่อได้ความว่าการซื้อขายวัสดุก่อสร้างบริเวณหน้างานก่อสร้างของโจทก์ และชำระด้วยเงินสด โจทก์ไม่มีพยานหลักฐานมาสืบให้ศาลเห็นว่าห้างฯ จ. เป็นผู้รับเงินดังกล่าว ข้อเท็จจริงตามที่โจทก์นำสืบ เป็นกรณีที่โจทก์ผู้ได้รับประโยชน์จากใบกำกับภาษีไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าบุคคลใดเป็นผู้ออกใบกำกับภาษี จึงถือว่าเป็นใบกำกับภาษีปลอมตามประมวลรัษฎากร มาตรา 89(7) วรรคสอง เมื่อโจทก์นำใบกำกับภาษีพิพาททั้งสองฉบับมาถือเป็นภาษีซื้อ จึงเป็นกรณีโจทก์นำใบกำกับภาษีปลอมมาใช้ในการคำนวณภาษี โจทก์จึงไม่มีสิทธินำภาษีซื้อทั้งสองฉบับดังกล่าวมาหักออกจากภาษีขายในการคำนวณภาษีในเดือนภาษีที่พิพาทตามมาตรา 82/5 (5) แห่งประมวลรัษฎากร การประเมินของเจ้าพนักงานและคำวินิจฉัยอุทธรณ์ของคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ชอบแล้ว.

ศาลภาษีอากรกลางย่อ