ในการดำเนินการก่อสร้างระบบไฟฟ้า ระบบสื่อสาร ไฟฟ้าบริเวณ ระบบปรับอากาศ และระบบสุขาภิบาลของโจทก์ นั้น โจทก์และจำเลยได้ตกลงทำนิติกรรมสัญญาจ้างและสัญญาจัดซื้อเป็น 2 สัญญาแยกจากกัน โดยสัญญาจ้างกำหนดให้จำเลยเป็นผู้ทำงานก่อสร้างระบบไฟฟ้า ระบบสื่อสาร ไฟฟ้าบริเวณ ระบบปรับอากาศ และระบบสุขาภิบาล โดยจำเลยเป็นผู้จัดหาแรงงาน วัสดุเครื่องมือ เครื่องใช้ ตลอดจนอุปกรณ์ต่างๆ ชนิดดีเพื่อใช้ในการจ้างงานตามสัญญา ส่วนสัญญาจัดซื้อกำหนดให้จำเลยเป็นผู้ขายวัสดุอุปกรณ์ตามจำนวน แบบรูป และรายการประกอบแนบท้ายสัญญา เมื่อพิจารณาสัญญาทั้งสองฉบับต่างมีการระบุวงเงิน เงื่อนไขการปฏิบัติงานและการชำระเงินตามสัญญาแตกต่างกันและแยกจากกันอย่างเห็นได้ชัดเจนแสดงให้เห็นว่า โจทก์และจำเลยมีเจตนาทำสัญญาจ้างและสัญญาจัดซื้อด้วยต่างวัตถุประสงค์กันโดยแยกเป็น แต่ละเอกเทศสัญญา เงินค่าสินค้าตามสัญญาจัดซื้อ จึงไม่อาจถือเป็นค่าจ้างทำของ โจทก์จึงไม่มีหน้าที่ต้องหักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่าย ตามมาตรา 3 เตรส แห่งประมวลรัษฎากรและคำสั่งอธิบดีกรมสรรพากรที่ ท.ป.4/2528 การที่โจทก์ชำระค่าภาษีเงินได้หัก ณ ที่จ่าย ตามสัญญาจัดซื้อดังกล่าวไปโดยที่โจทก์ไม่มีหน้าที่ จึงมิใช่กรณีที่โจทก์ซึ่งเป็นผู้จ่ายเงินต้องรับผิดร่วมกับจำเลยซึ่งเป็นผู้มีเงินได้ในการเสียภาษีที่ต้องชำระตามจำนวนเงินภาษี ที่มิได้หักและนำส่งตามมาตรา 54 แห่งประมวลรัษฎากรแต่อย่างใด โจทก์จึงไม่มีสิทธิฟ้องเรียกภาษีเงินได้ หัก ณ ที่จ่ายและเงินเพิ่มที่ชำระให้แก่กรมสรรพากรพร้อมดอกเบี้ยคืนจากจำเลยยที่ 1 แต่อย่างใด