2. ภาษีมูลค่าเพิ่ม กรณีสภา ข. ได้ออกใบกำกับภาษี ลงวันที่ 26 ธันวาคม 2549 ให้แก่บริษัท ก. ถือได้ว่า ความรับผิดในการเสียภาษีมูลค่าเพิ่มเกิดขึ้น เมื่อได้มีการออกใบกำกับภาษีตามมาตรา 78 และมาตรา 78/1 แห่ง ประมวลรัษฎากร กรณีธนาคารฯ ปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็ค และสภา ข.ได้รับแคชเชียร์เช็คฉบับใหม่ลงวันที่ 9 เมษายน 2550 ความรับผิดในการเสียภาษีมูลค่าเพิ่มตามใบกำกับภาษีฉบับเดิมไม่ถูกยกเลิกไปด้วย มีผลให้สภา ข. ไม่มีสิทธิออกใบกำกับภาษีฉบับใหม่ให้กับบริษัท ก. ตามที่ร้องขอได้

          กรณีบริษัท ก. ไม่ได้รับใบกำกับภาษีฉบับเดิมที่สภา ข. ได้ออกให้ไปแล้ว หากเกิดจากกรณีใบกำกับภาษีสูญหาย บริษัท ก. มีสิทธิร้องขอให้สภา ข. ออกใบแทนใบกำกับภาษีได้ตามประกาศอธิบดีกรมสรรพากร เกี่ยวกับ ภาษีมูลค่าเพิ่ม (ฉบับที่ 36) เรื่อง กำหนดหลักเกณฑ์ วิธีการและเงื่อนไขเกี่ยวกับการออกใบแทนใบกำกับภาษี ใบแทนใบเพิ่มหนี้ ใบแทนใบลดหนี้ตามมาตรา 86/12 แห่งประมวลรัษฎากร ลงวันที่ 7 กรกฎาคม พ.ศ. 2535 ตาม สิ่งที่ส่งมาด้วย

          3. อากรแสตมป์ กรณีการออกใบเสร็จรับเงิน เนื่องจากเช็คฉบับเดิมลงวันที่ 27 ธันวาคม 2549 ไม่สามารถเรียกเก็บเงินได้ มีผลให้สภา ข. ไม่ได้รับเงินหรือชำระราคา ใบเสร็จรับเงินฉบับเดิมจึงไม่มีผลบังคับตามมาตรา 105 แห่งประมวลรัษฎากร เมื่อบริษัท ก. นำแคชเชียร์เช็คฉบับใหม่ลงวันที่ 9 เมษายน 2550 ไปส่งมอบแทน สภา ข. จึงมีหน้าที่ต้องออกใบเสร็จรับเงิน และยกเลิกใบเสร็จรับเงินฉบับเดิมโดยการขีดฆ่าคำว่า "ใบเสร็จรับเงิน" ออก